Η βοτανοθεραπεία είναι τόσο παλιά όσο και το ανθρώπινο είδος, ωστόσο πολύ λίγα δεδομένα, είναι διαθέσιμα για αυτό το θέμα. Το Ινδικό σύστημα της Αγιουρβέδας προσφέρει τα πιο συμπαγή βοτανολογικά θεωρήματα που γνωρίζει το ανθρώπινο είδος, αλλά αυτό, αλλού δυστυχώς μπλοκάρεται από το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου, και αλλού, μερικώς καταστρέφεται από τους ανθρώπους (π.χ. οι Μουσουλμάνοι κατέκτησαν την Ινδία τον 13 ο αιώνα). Πάντως, η παραδοσιακή ιατρική σοφία φαίνεται να επιβιώνει, μέχρι σήμερα, αφού αρχικά είχε διατηρηθεί, ευθέως διαμέσου των Srutis («την γνώση δηλαδή, με την διάδοσή της, από στόμα σε στόμα», ή από ιστορίες που ακούγονταν και θυμόντουσαν οι παλαιότεροι, ή από γενιά σε γενιά σε οικογένειες θεραπευτών), κι αργότερα με χειρόγραφα, που συγκεντρώθηκαν από την Σανσκριτική λογοτεχνία.

Ο κοινός αρχαίος άνθρωπος πρέπει να έμαθε την χρήση των βοτάνων μέσω του φαγητού και των ασθενειών του, όταν συμβίωνε με την Φύση, μέσω της οικολογικά φιλικής ζωής του. Στην πραγματικότητα κάθε χώρα έχει το δική της Βοτανολογία, κι ο Θεραπευτής – Ιατρός, εκείνων των χρόνων, ήταν ο ειδικός αυτής της τέχνης, όπου και χειριζόταν τα βότανα και τις ιδιότητες τους. Η αρχαία θεραπευτική μέθοδος, αναπτύχθηκε περαιτέρω, ανάμεσα από θρησκευτικά, φιλοσοφικά και μυθολογικά συστήματα, σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό.

Στην Ινδία η αρχαία φυλή των Rishis μέσω της εσωτερικής πνευματικής δύναμης και της υπερβατικής γνώσης και συμπόνιας για τα όντα που υπέφεραν, εξευγένισαν κι ανάπτυξαν την παραδοσιακή ιατρική σε ένα λειτουργικό σύστημα. Αυτό αργότερα, εξελίχθηκε και γραπτώς στα Devanagiri Lipi & Vedas.