Blog

ΤΕΧΝΙΚΗ 1. : ΑΝΑΠΝΟΗ «ΠΝΟΗΣ ΖΩΣΗΣ» ΚΑΙ ΕΥΡΥΘΜΙΑΣ

Εικ. 91. Πνοή Ζώσα

Η γνώση της σωστής και βαθειάς αναπνοής, είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την συνειδητή βίωση, Ηρεμίας στον Νου, Αρμονίας στην Ψυχή και Ισορροπίας στο Σώμα. Ταυτόχρονα αποτελεί και ένα πολύ αποτελεσματικό εργαλείο στην αντιμετώπιση ιών, μικροβίων, αλλεργιογόνων, και στρες τόσο για την αυτοθεραπεία, αλλά και την πρόληψη στην ψυχοσωματική υγεία.

Η σωστή Αναπνοή, ενδυναμώνει το σύστημα άμυνας του οργανισμού (ΣΩΜΑ), εναρμονίζει τις ορμόνες (ΨΥΧΗ), και τέλος «χαλαρώνει» το νευρικό σύστημα (ΝΟΥΣ).

Μπορούμε να επιβιώσουμε χωρίς τροφή, για εβδομάδες… Στην ενήλικη ζωή θα μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς νερό για μέρες… Όμως στην απουσία Οξυγόνου, αρκούν ελάχιστα λεπτά ώστε να αρχίσει η αντίστροφη της ζωής μέτρηση, για τα κύτταρα μέσα στο σώμα μας…

Θα ήταν λοιπόν χρήσιμο να γνωρίζουμε πως προσλαμβάνουν τα κύτταρα του σώματος το Ο_2, από τον αέρα που υπάρχει γύρω μας. Όταν εισπνέουμε από την μύτη, συμβαίνουν ταυτόχρονα 3 θαυμαστοί μηχανισμοί. Ο πρώτος αφορά την οξυγόνωση του εγκεφάλου μέσω του οσφρητικού νεύρου, και αυτής των αισθητηρίων οργάνων με κύριο συντονιστή την μύτη και των αντίστοιχων νεύρων στο κεφάλι. Πιθανή ρινική συμφόρηση όμως αρκεί για την ανισορροπία αυτής της λειτουργίας. Ο δεύτερος αποδίδει στην οξυγόνωση των πνευμόνων και μέσω της διάχυσης από αυτά στην παρουσία του Ο₂ στο αίμα και στην κυκλοφορία για όλα τα κύτταρα του σώματος. Και εδώ όμως τεχνικά λόγω, αφενός της περιορισμένης ρινικής εισπνοής και αφετέρου της μη καθαρότητας στα τοιχώματα των πνευμόνων από την μόλυνση της ατμόσφαιρας και των ανθυγιεινών εθισμών, πάλι παρουσιάζεται δυσκολία στην αρμονική διάθεση του Ο₂ στα κύτταρα του σώματος. Έτσι απομένει ο τρίτος μηχανισμός που είναι η «προώθηση» του αέρα στο στομάχι και στην κοιλιά, από όπου μπορεί να ακολουθήσει την πεπτική οδό για την θρέψη των κυττάρων με Ο₂. Τεχνικά όμως το στομάχι θα μοιράσει το Ο₂ ανάλογα με τις εντολές του ερπητικού εγκεφάλου (πνευμονογαστρικό νεύρο), υπολείποντας ίσως σε αρμονική οξυγόνωση τον νεοεγκέφαλο (κέντρο αποφάσεων και στόχων) και το μεταιχμιακό σύστημα (συναισθηματικό κέντρο).

Όταν αναπνέουμε λοιπόν επιπόλαια και γρήγορα, φαίνεται να έχουμε λιγότερη ενέργεια διαθέσιμη για νου, ψυχή και σώμα. Φανταστείτε πως ο ανθρώπινος πνεύμονας ενός μέσου ενήλικα, έχει την δυνατότητα να διαχειριστεί 3000 κυβικά εκατοστά οξυγόνου. Όμως στην πραγματικότητα σε κάθε σύντομη και άρρυθμη συνήθως εισπνοή ρουφάμε περίπου 500 κυβικά εκατοστά… Χρειάζεται λοιπόν επανεκπαίδευση του αναπνευστικού αν θέλουμε να αυξήσουμε την δυνατότητα της οξυγόνωσης πάνω από το ένα έκτο, που δίνουμε συνήθως, αν θέλουμε να απολαύσουμε τις αρμονικές δονήσεις μιας υγιούς οξυγόνωσης, που θα οδηγήσει σε ένα «χαρούμενο» εγκέφαλο και ένα χαλαρό και ήρεμο Νου!

Παρακάτω ακολουθεί η ανάπτυξη της τεχνικής για μια ΠΛΗΡΗ ΑΝΑΠΝΟΗ, που θα διασφαλίσει αφενός μια αποτοξίνωση στα πνευμόνια, και αφετέρου πιο ισορροπημένη ενέργεια και σίγουρα καλύτερη σωματική υγεία. Είναι δυνατό με τις ακόλουθες ασκήσεις να αυξήσετε την ροή και τον ρυθμό στους αναπνευστικούς μυς, ώστε να εισπνέετε περισσότερο οξυγόνο σε κάθε αναπνοή και επιπλέον να μειώσετε τον αριθμό αναπνοών ανά λεπτό. Έτσι παρακάμπτονται κάποια «τεχνικά κωλύματα» που προαναφέρθηκαν, ενώ σύντομα βιώνουμε Νοητική γαλήνη και ηρεμία. Οι ασκήσεις θα πρέπει να γίνονται αργά στην αρχή και για μικρές χρονικές περιόδους.

Οι αναπνευστικοί μυς που χρειάζονται ενδυνάμωση και εκπαίδευση για ισονομία στην οξυγόνωση, φαίνεται να λειτουργούν σύννομα με την φιλοσοφία της ολιστικής Ευρυθμίας και είναι οι ακόλουθοι:

• Οι μυς που κινούν το διάφραγμα προς τα κάτω. (ΣΩΜΑ) Αυτοί φροντίζουν για την κατανομή του Ο₂ στα κύτταρα του σώματος μέσω του πεπτικού και ρυθμίζουν την πληρότητα της αναπνοής.
• Οι μυς που εκτείνουν τις πλευρές προς τα πλάγια. (ΨΥΧΗ) Αυτοί ρυθμίζουν για την διάχυση του Ο₂ μέσα από τα τοιχώματα των πνευμόνων στο αίμα και στην κυκλοφορία, συντελώντας στην βραδύτητα της αναπνοής.
• Οι μυς που ανυψώνουν τον θώρακα και τους ώμους προς τα πάνω. (ΝΟΥΣ) Αυτοί βοηθούν στην καλύτερη οξυγόνωση του αυχένα, του εγκεφάλου και των αισθητηρίων οργάνων στο κεφάλι, ενώ συνδράμουν στην ρυθμικότητα της αναπνοής.

Θα αναπτυχθεί η τεχνική της αναπνοής πρώτα ξεχωριστά και ύστερα θα περιγραφεί η πλήρης Ρυθμική αναπνοή Ευρυθμίας. Οι ασκήσεις είναι καλύτερα να γίνονται νωρίς το πρωΐ με το ξύπνημα και μέχρι τις 9πμ, και νωρίς το βράδυ με την δύση του ήλιου. Στην αρχή δεν κάνουμε τις ασκήσεις πάνω από 3 λεπτά και μέχρι 2 φορές την ημέρα. Μετά την πάροδο τριμήνου, μπορούμε να κάνουμε την άσκηση για 20 λεπτά, μία φορά την ημέρα, ή 15 λεπτά δύο φορές την ημέρα. Δεν καταπιέζουμε ΠΟΤΕ το σώμα. Σε όλες τις ασκήσεις σημαντικό ρόλο παίζει ο ΡΥΘΜΟΣ. Σε αυτές τις ασκήσεις ενώ μετράμε μπορούμε να προσθέσουμε την ηχοσυλλαβή ΝΟΥ. Τι σημαίνει αυτό; Πάρτε εισπνοή και μετράτε ΝΟΥ 1, ΝΟΥ 2, ΝΟΥ 3, πετυχαίνοντας έτσι το κάθε μέτρημα να είναι ίσο περίπου με ένα δευτερόλεπτο. Μάλιστα από έρευνες, η προφορά του συγκεκριμένου συμφώνου (Ν), φαίνεται να ευνοεί την οξυγόνωση στον εγκέφαλο.

1. ΙΣΟΧΡΟΝΗ ΑΝΑΠΝΟΗ: Μπορεί να γίνει στο κρεββάτι σε ανάσκελα θέση, αλλά και καθιστοί αναπαυτικά με την σπονδυλική στήλη σε ευθεία και κλειστά τα μάτια, για να συγκεντρωθούμε περισσότερο στην προσπάθειά μας. Δημιουργούμε ένα ΡΥΘΜΟ, έτσι ώστε η εισπνοή και η εκπνοή να είναι ίσης χρονικής διάρκειας. Το μέτρημα βοηθάει σε αυτό. Εισπνέουμε και μετράμε έως το 3.. Εκπνέουμε και μετράμε το ίδιο. Επαναλαμβάνουμε την ισόχρονη αναπνοή για 7 έως 8 φορές (Περίπου 3 λεπτά). Όσο περνάει ο καιρός, μπορούμε να αυξήσουμε και τον ρυθμό (7 έως 15) και και την διάρκεια στις 10 έως 15 επαναλήψεις (4 έως 6 λεπτά).

2. ΑΥΧΕΝΙΚΗ ΑΝΑΠΝΟΗ (ΜΕ ΤΟ ΠΑΝΩ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΘΟΥΣ): Η εξάσκηση των ανώτερων θωρακικών μυών, βοηθά την είσοδο μεγαλύτερης ποσότητας του αέρα μέσα στους πνεύμονες. Μπορεί να είμαστε ξαπλωμένοι ή καθιστοί, έχοντας τους ώμους ελαφρά πεσμένους προς τα κάτω και εμπρός και τον αυχένα χαλαρό. Με την εισπνοή φουσκώνουμε το επάνω μέρος του θώρακα, επιτρέποντας στους ώμους να σηκωθούν φυσικά και χωρίς πίεση προς τα επάνω και πίσω. Ταυτόχρονα τοποθετούμε τα χέρια χαλαρά και κεντρικά επάνω στο στήθος με την παλάμη να ακουμπά σε αυτό και με τα δάχτυλα ανοικτά (περίπου ώστε οι μέσοι δάκτυλοι των δυο χεριών να αγγίζονται). Εισπνέουμε και εκπνέουμε αργά και ισόχρονα. Παρατηρήστε το ανέβασμα και κατέβασμα των ώμων, νιώστε τον αυχένα να χαλαρώνει. Αρχικά εφαρμόζουμε την άσκηση αυτή 5 φορές την ημέρα, αυξάνοντας σιγά – σιγά στις 10 φορές.

3. «ΚΑΡΔΙΑΚΗ» ΑΝΑΠΝΟΗ: Ξεκινάμε χαλαροί και φροντίζουμε οι όποιες κινήσεις κάνουμε να μην έχουν κανένα επώδυνο αίσθημα ή ένταση. Όταν οι πνεύμονες είναι αδειανοί, βάζουμε τα χέρια οριζόντια, με τις παλάμες προς τα κάτω, κεντρικά επάνωτην καρδιά, έτσι που τα δάκτυλα και των δύο χεριών κλειστά να αγγίζουν το ένα το άλλο. Στην συνέχεια εισπνέουμε βάζοντας τον αέρα στον θώρακα και παρατηρούμε πως εκτείνονται οι θωρακικοί μύες πλάγια, αυξάνοντας έτσι τον χώρο για την καρδιά, καθόσον ταυτόχρονα βλέπουμε τα δάχτυλα να απομακρύνονται ακολουθώντας την κίνηση των πλευρών. Στην εκπνοή που τα πλευρά επανέρχονται στην αρχική θέση κεντρικά, βλέπουμε τα δάκτυλα να συναντιώνται πάλι. Να θυμάστε ότι ο θώρακας μπορεί να «ανοίξει» μέχρι και 5 εκατοστά, οπότε μπορούμε να δούμε και τα δάχτυλά μας να απομακρύνονται το ίδιο. Ακολουθούμε και εδώ ισόχρονο ρυθμό. Αρχικά μπορούμε να εξασκηθούμε σε αυτή την αναπνοή 4 – 7 φορές την ημέρα, και αργότερα να την αυξήσουμε μέχρι και το διπλάσιο, ειδικά σε περιόδους ή καταστάσεις αναπνευστικών διαταραχών ή δυσχέρειας.

4. ΔΙΑΦΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΝΟΗ: Σπουδαία εξάσκηση για να βάλουμε στην δυναμική της αναπνοής και τους μυες του διαφράγματος, που μπορεί να μας βοηθήσουν να διευρύνουμε την πνευμονική κοιλότητα προς τα κάτω και προς τα έξω, επιτρέποντας έτσι την είσοδο μεγαλύτερου όγκου αέρα στους πνεύμονες. Η εκτατικότητα των πνευμόνων, μπορεί να φτάσει τα 5 εκατοστά, τόσο οριζόντια όπως είδαμε, όσο και κάθετα, αυξάνοντας έτσι την μάζα του αέρα που εισέρχεται σε αυτούς.

Η άσκηση αυτή γίνεται στο κρεβάτι ανάσκελα, και πάντα σε χαλάρωση χωρίς εντάσεις ή πιέσεις. Βάζουμε την παλάμη πάνω στο στομάχι, με ανοιχτά τα δάχτυλα και το μικρό δάχτυλο πάνω από τον ομφαλό. Βγάζουμε όλο τον αέρα από τους πνεύμονες ενώ παρατηρούμε ταυτόχρονα το χέρι μας, να κατεβαίνει προς τα κάτω και πίσω προς την σπονδυλική στήλη. Οι μύες του διαφράγματος συσπώνται και σπρώχνουν το στομάχι προς τα μέσα και πάνω, αναγκάζοντας έτσι τους πνεύμονες, να αδειάσουν τον περιεχόμενο αέρα. Ακολουθεί μια ισόχρονη εισπνοή, όπου παρατηρούμε την κοιλιά να φουσκώνει και το χέρι μας να σηκώνεται. Ακολουθούμε ισόχρονες εισπνοές και εκπνοές, όπου παρατηρούμε και το χέρι μας να ανεβοκατεβαίνει. Η Διαφραγματική αναπνοή καλό είναι να γίνεται στον ρυθμό και τους χρόνους της όπως περιγράφηκαν στην ισόχρονη. Αυτή η άσκηση βοηθάει πολύ στην χαλάρωση του Νου και διευκολύνει τον ύπνο και τον έλεγχο του στρες.

5. ΠΛΗΡΗΣ ΡΥΘΜΙΚΗ ΑΝΑΠΝΟΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΥΘΜΙΑ ΝΟΥ, ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΟΣ: Σε αυτή την φάση, χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε όλους τους μύες που μάθαμε να γυμνάζουμε (αυχένας / θώρακας, στήθος /καρδιά, και διάφραγμα / κοιλιά), ώστε ο αέρας της ρινικής αναπνοής να μοιράζεται ομοιόμορφα στην ολότητα και των δύο πνευμόνων.

Αρχίζουμε με την εισπνοή να εκτείνει τους κοιλιακούς μύες ώστε να φτάσει ο αέρας στο κατώτερο μέρος των πνευμόνων (διαφραγματική αναπνοή = οξυγόνωση Νου). Συνεχίζουμε με την έκταση των πλευρικών μυών και τον αέρα να διαχέεται στα μέσα πνευμονικά πεδία (πλευρική αναπνοή = οξυγόνωση της Ψυχής) και τελειώνουμε με την έκταση των ανώτερων θωρακικών μυών, εκτείνοντας τον αυχένα και την περιοχή πάνω από το στήθος, έτσι ώστε να εισέλθει αέρας και στα ανώτερα πνευμονικά πεδία (Αυχενική αναπνοή = οξυγόνωση του ερπητικού εγκεφάλου και μέσω του πνευμονογαστρικόυ νεύρου ανάλογη αίσθηση σε όλο το σώμα..).

Κατά την εκπνοή πρώτα αδειάζουμε τον αέρα από τα κατώτερα πνευμονικά πεδία (κοιλιακή αναπνοή), ακολουθούν τα μέσα (καρδιακή αναπνοή) και κλείνουμε με το ανώτερο τμήμα των πνευμόνων (αυχενική αναπνοή).

Ο ρυθμός στην Πλήρη Αναπνοή για Ευρυθμία είναι σημαντικός και φυσικά χρειάζεται να την εφαρμόζουμε όσο πιο φυσικά γίνεται στην καθημερινότητα, χαλαρά και χωρίς εντάσεις ή προσπάθεια. Μέχρι να προσεγγίσουμε σε αυτό το σημείο ας εξασκηθούμε περισσότερο με την Ισόχρονη αναπνοή και τις υπόλοιπες ασκήσεις ξεχωριστά. Με αυτό τον τρόπο τουλάχιστο μπορεί να έχουμε καλύτερο έλεγχο της ζωτικής ενέργειας, ανά επίπεδο της ανθρώπινης οντότητας.